May 29, 2008 ท้องไม่อิ่ม ไม่อนุรักษ์

โดย กมล โกมลผลิน


เรามักได้ยิน บางคนพูดว่า “ตราบใดที่ท้องยังไม่อิ่ม เรื่องอนุรักษ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม คงยังเป็นเรื่องที่อยู่อีกไกลที่จะคิดถึง”


ฟังดูคล้ายจะเป็นเช่นนั้น แต่ในทางตรงกันข้ามเราจะอยู่อย่างลำบากถ้าไม่รู้ไม่สนใจเรื่องอนุรักษ์ธรรมชาติและสภาพแวดล้อม ซึ่งจะเป็นสาเหตุให้เกิดความหิวโหยมากขึ้น หรือเกิดความอดอยากจนถึงที่สุดได้อย่างแน่นอน ซึ่งตัวอย่างได้เกิดขึ้นแล้วในหลาย ๆ ประเทศ เพราะสภาพแวดล้อมธรรมชาติถูกทำลายจนหมดไป ไม่มีการถนอมไว้เผื่อใช้ในอนาคต เกิดการทดแทนไม่ทัน


มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง ท่านได้เสริมต่อจากข้อความข้างบนขึ้นว่า “คิดว่าขณะนี้ปากท้องของคนเราพออิ่มกันบ้างแล้ว จึงมีเวลาหันมาสนใจเรื่องอนุรักษ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม” แต่ก็มีท่านหนึ่งเอ่ยตอบขึ้นทันควันว่า “อาจเป็นเพราะว่าคนเรารู้ว่าใกล้จะตาย (หรือกลัวจะอยู่ไม่ได้แล้วก็ได้) จึงหันมาสนใจเรื่องนี้กัน”

ปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นล้วนเกี่ยวข้องกับทุกชีวิตอย่างเป็นโยงใยต่อเนื่องกันหมด บางอย่างดูมิใกล้ตัวนัก แต่บางอย่างก็เห็นได้อย่างชัดเจนและเป็นปรากฏการณ์ (สัญญาณเตือนภัย) ใหม่ ๆ เช่น ตำรวจจราจรในกรุงเทพฯ มีผ้าปิดจมูกปากขณะปฏิบัติหน้าที่อย่างเป็นปกติ เป็นเสมือนเครื่องแบบอีกอย่างหนึ่งของตำรวจจราจรไปแล้ว

ถ้าไม่ช่วยกันหาหนทางแก้ปัญหา เมื่อถึงวันนั้นทุกอย่างก็สายเกินไป